بندرعباس-بلوار ساحلی

 

مطلب دوست عزیزم فرهاد محمدی در نگاهی به عکس بالا  

جدای از تکنیک و نگاه عکاس انتقال حس به مخاطب از عناصر موجود در قاب عکس نشات می گیرد. عواملی که در نگاه اول و بدون فیلتر احساس وابستگی و تعلق با آدمی حرف می زند چرا که اگر در دیده مجنون نشینی  به غیر از خوبی لیلی نبینی.
اما آنچه در نگاه اول از این عکس برداشت می شود دریاست ولی بدون ساحل. همین دو متر خاکی که از شدت آغشتگی به روغن و مشتقات نفتی حاصل از موتورهای دیزل همین پاره آهن های موجود در قاب عکس حس پای نهادن بر آن را از آدمی می گیرد.(به تیرگی کرانه توجه کنید).
ماشین آلات آهنین و صخره هایی آرمیده بر خاک ساحل که نه حاصل دست طبیعت برای ساخت ساحل مرجانی است بلکه جدال آدمی با دریاست برای خشکاندن آن تا شاید چندین متر به پارکینگ اتومبیل هایش اضافه کند. خشکاندن دریا برای ساخت پارکینگ! همانگونه که در عکس مشاهده می کنید هر روز این زخم در حال پیشرفت است. دریا بدون ساحل استخری بیش نیست!
سالهای پیش اینجا را یادتان هست؟ اسب سواری لب ساحل وقتی پهلوانی معرکه می گرفت جمعیت به شعاع بیش از صد متر دور آن بر ساحل حلقه می زدند. کو آن خاک؟
دوست داشتم به جای این کشتی هایی که برای تعمیر به ساحل می آیند و چندین ماه و سال منظره زشتی را برای ما به تصویر می کشند در این قاب قایق های چوبی با بادبان های برافراشته را می دیدم.
بسیار خوشحالم که این بلوار ساحلی تا ساحل پشت شهر بیشتر پیشرفت نداشت چرا که اگر قرار باشد به همین منوال سدی در جلو شهر بندرعباس ساخته شود می دانی چه بر سر ساحل سورو خواهد آمد دیگر جزر و مد و مشتا برایمان بی معنی و مفهوم خواهد شد. برای من که در کنار ساحل سورو بزرگ شده ام و خاک آن ردپاهایم را از کودکی تا کنون به یاد دارد این منظره حس دلگیری داشت.
یادمان باشد همین تکه موثرترین ساحل شهر بندرعباس است.

خرابه های قلات